ماده ۲ قانون کار، کارگر را چنین تعریف می‌نماید: “کارگر از لحاظ این قانون کسی است که به هر عنوان در مقابل دریافت حق السعی اعم از مزد، حقوق، سهم سود یا سایر مزایا به درخواست کار فرما کار می کند.
بنابراین تعریف واژه کارگر مفهومی عام داشته و شامل کلیه روش های انجام وظیفه ازقبیل کارمندی، معلمی، نظامی گری، کشاورزی و مانند آن هااست. حقوق دانان بر این عقیده اند که منظور قانون از به کار بردن ضمیر مفرد “کسی” این است که کارگر شخص حقیقی است و اشخاص حقوقی از دایره این تعریف خارج هستند. هم چنین کارگر به صورت رایگان کار نمی‌کند و به صورت های مختلف، منفعتی خاص به عنوان حقوق و دستمزد کسب می‌نماید.
افرادی که در ازای انجام کار موضوع بیمه، از بیمه‌گذار حق‌العمل اعم از حقوق و دستمزد، سهم سود و یا سایر مزایا دریافت می‌نماید و یا مشخصات آن‌ها در شرایط خصوصی بیمه‌نامه درج شده است، کارکنان بیمه‌گذار تلقی می‌شوند.بیمه‌نامه مسئولیت کارفرما در مقابل کارکنان، مسئولیت بیمه‌گذار در مقابل دعاوی کارکنان را پوشش می‌دهد. با این وجود در صورتی که بیمه‌گذار شخص حقوقی باشد، اعضای هیئت مدیره و مدیر عامل شرکت نیز می توانند جزء کارکنان تحت پوشش باشند.
در این رابطه توجه به مواد دیگر قانون ضروری می‌باشد. قانون کار، اشتغال افرادی را که سن آن‌ها کم تر از ۱۵ سال باشد غیر مجاز می‌داند و در مواد ۸۰ تا ۸۵ شرط به کارگیری کارگران ۱۵ تا ۱۸ سال را که کارگر نوجوان به شمار می‌آیند مشروط بر معاینه توسط سازمان تأمین اجتماعی، تجدید سالانه معاینات و تأیید سلامت و قدرت جسمانی آن‌ها توسط آن سازمان کرده است. از این روی شرکت‌های بیمه نیز از جبران خسارت وارده به افراد زیر ۱۵ سال یا افراد ۱۵ تا ۱۸ سال که به شرح فوق تأیید نشده‌اند معاف می‌باشند.
منبع : کتاب بیمه های مسئولیت و طرح های خاص
ناشر پژوهشکده بیمه مرکزی
مولف علیرضا عسگرزاده
دیدگاه
دیدگاهی وارد نشده است.