ماده ۷ قانون کار، اختصاص به تعریف قرارداد دارد: “قرارداد کار عبارت است از قرارداد کتبی یا شفاهی که به موجب آن کارگر در قبال حق السعی کاری را برای مدت موقت یا مدت غیر موقت برای کارفرما انجام می‌دهد”.
کارگرانی که در کارگاه‌های کوچک یا کارخانه‌های بزرگ مشغول به کارهستند با کارفرما قرارداد کار داشته و معمولاً تحت پوشش یک بیمه‌گر پایه از قبیل سازمان تأمین اجتماعی قرار دارند و در صورت بروز حادثه، اثبات رابطه کارگر – کارفرمایی آن‌ها بر اساس قرارداد کار موجود و لیست‌های تأمین اجتماعی که ماهانه برای این سازمان ارسال می‌شود امکان پذیر است.
اما کارگران ساختمانی اغلب برای انجام کارهای ساده غیر مکانیزه که نیاز به تخصص و مهارت ندارند، مانند کمک به استاد کاشی کار، گچ کار، بنا و مانند آن به صورت روزمزد، موقت و یا فصلی به کار گرفته می‌شوند که با توجه به مدت کوتاه همکاری با کارفرما و عدم وجود مکانیزم‌های حقوقی و اجتماعی لازم برای عقد قراردادهای کار کوتاه مدت، هیچ‌گونه قراردادی بین کارگر و کارفرما مکتوب و ثبت نمی‌شود حتی اغلب استادکاران بنا و نقاش و گچ کار و برق کار و تأسیساتی نیز از این قاعده مستثنی نیستند و در صورت بروز خسارت اثبات رابطه کارگری-کارفرمایی دشوار است.
این ماده از قانون کار رافع مشکل بیمه شدن کارگران بدون قرارداد از جمله کارگران ساختمانی و تأسیساتی بوده و عملیات بیمه‌گری را ممکن می‌سازد. البته به هر روی اثبات ارتباط کاری برای این موارد دشوار بوده و امکان تقلب افراد سود جو وجود دارد. در این موارد کارشناسان خسارت به استشهاد، گزارش نیروی انتظامی و شواهد و قرائن میدانی تکیه دارند.
منبع : کتاب بیمه های مسئولیت و طرح های خاص
ناشر پژوهشکده بیمه مرکزی
مولف علیرضا عسگرزاده
دیدگاه
دیدگاهی وارد نشده است.