به دنبال انتقادات وارده به دو نظریه یاد شده و عدم جامعیّت هر دو رویکرد، نظریه پردازان هر دو طیف قانع شدند نظریه مورد قبول آن‌ها در کنار نظریه رقیب مبنای مسئولیت قرار گیرد. به عنوان مثال حامیان نظریه تقصیر در برخی موارد از جمله مسئولیت مدنی ناشی از حوادث کار، نظریه خطر را به عنوان مبنای مسئولیت پذیرفتند.
البته اختلاف آن‌ها در قلمرو حاکمیت هر نظریه باقی مانده است. حامیان نظریه تقصیر – معروف به “مازو”ها – معتقدند اصل بر تقصیر است مگر در موارد استثناء. یعنی نظریه خطر صرفاً باید در مواردی مبنا قرار گیرد که تقصیری وجود نداشته باشد یا قابل اثبات نباشد.
ژوسران – از اولین طرح کنندگان نظریه خطر – نیز نظر خود را این گونه تعدیل کرد که: “مسئولیت مدنی ناشی از عمل شخص، مبتنی بر تقصیر و مسئولیت ناشی از اشیاء و اموال تحت تصرف و اختیار شخص، مبتنی بر نظریه خطر است”. نتیجه این که علی رغم پذیرش هر دو نظریه توسط حقوق دانان خارجی، اختلاف بر گستره قلمرو هر کدام به قوت خود باقی است.
منبع : کتاب بیمه های مسئولیت و طرح های خاص
ناشر پژوهشکده بیمه مرکزی
مولف علیرضا عسگرزاده
دیدگاه
دیدگاهی وارد نشده است.